Herkese merhabalar, epey verimli bir haftasonu oluyor şu an benim için. Dün gece F1 ABD GP sıralama turlarını izleyerek başlamıştı (Verstappen pole pozisyonunu aldı, nasıl keyifliyiz nasıl keyifliyiz), ardından Hawks-Cavaliers maçı ile NBA'e geçildi, fakat NLCS'i yakalayamadım çünkü uyuyakaldım. Aslında biraz da serinin 7. maça gideceğine dair tuhaf bir özgüven ile uykuya yenik düşmüştüm. Neden mi, çünkü "uzay takımı Los Angeles Dodgers" hemen yenilgiyi kabullenmezdi, çünkü Atlanta Braves okyanusu aşıp gölette boğulmayı seven bir takımdı. 1990'larda NL'i domine eden ve 5 kez World Series'e çıkan takım sadece 1995'te şampiyon olabilmişti. 1999'dan beridir World Series'e hasretlerdi. Dodgers'a gelmeden önce Braves'in nasıl bir takım olduğunu inceleyelim kısaca.
Braves, MLB'nin hile kodu olarak yorumladığım bir takım. MLB'de en zor şey istikrar yakalamaktır. Yakaladığın bir nüve üç sene içinde parçalanabilir, vurucuların hücumları vasat düzeye inebilir (Milwaukee Brewers oyuncusu Christian Yelich örneği var elimizde en basitinden, 3 sene önce 41 home run'ı olan adamın bu sene kaç home run'ı var? 9. Sadece 9), bullpen'den bazı isimleri takaslarsın ve bu sana 5-6 galibiyete mal olduğu anda division liderliği gider. Bu durumu yaşamayan takım neredeyse yoktur.
Bir takım bu durumun dışında kalmayı tarihi boyunca bir çok dönem başardı. Atlanta Braves. Tarih öncesi bir takım aslında, 1870'de kurulmuş olmasından anlaşılabilir, fakat ben 1990'lardaki hanedanlıklarını örnek vermek istiyorum. 1990'ların başında drafttan seçtikleri ve kendilerinin yetiştirdikleri iki atıcı Tom Glavine ve John Smoltz ile başarıya ulaşmışlardı. 1991'de arka arkaya alacakları 14 division liderliğinin (ki rekordur) ilkini elde etmiş, World Series'e kadar çıkmış, fakat o dönemin efsane takımlarından Minnesota Twins'e kaybetmişlerdi. 1992'de bir kez daha World Series gören takım bu kez de Toronto Blue Jays'e kaybetmişti. 1991-1992'de benzer bir durum da NFL'de yaşanıyordu, Buffalo Bills arka arkaya 2 Super Bowl kaybetmişti. Braves yönetimi aynı durumu yaşamamak için harekete geçti ve Chicago Cubs'un Cy Young ödüllü atıcısı Greg Maddux'u takıma kattı. Normal sezonda Braves 104 galibiyet ile bu durumun ekmeğini yedi, postseason'da ise ekmeği Philadelphia Phillies yedi. Maddux'un takıma katılması sorunları çözmediği gibi Braves World Series'in dışında dahi kalmıştı.
Her neyse, çok uzatmayalım. Braves "genç vurucuları atıcıları toplayalım 2-3 World Series kovalayalım yeter" demek yerine ayağı yere basan bir kadro kurmayı tercih ederek 14 sene başarıdan başarıya koştu. Arka arkaya 14 division şampiyonluğu ve 14 postseason rekorları halen kırılamadı. Şampiyonluk sadece 1995'te gelmiş olsa bile bu istikrar en az Yankees'in 4 kez şampiyon olduğu 1996-2003 dönemi kadar değerlidir benim gözümde. Her hanedanlığın bitişinde olduğu gibi Braves'in de bir tökezleme dönemi oldu, fakat bu tökezlemeyi 10 sene gibi MLB için kısa bir zaman diliminde çözmeyi başardılar. Drafttan iyi seçimler, kadroya iyi eklemeler ve oyuncuların gelişimine sağlam katkılarda bulunmak gibi adımları sonucu Braves 22 sene sonra bir kez daha World Series takımı olmayı başardı. Kendilerini tebrik ediyoruz. Astros-Braves serisine dair yorumlarımı da yazacağım.
Braves, MLB'nin hile kodu olarak yorumladığım bir takım. MLB'de en zor şey istikrar yakalamaktır. Yakaladığın bir nüve üç sene içinde parçalanabilir, vurucuların hücumları vasat düzeye inebilir (Milwaukee Brewers oyuncusu Christian Yelich örneği var elimizde en basitinden, 3 sene önce 41 home run'ı olan adamın bu sene kaç home run'ı var? 9. Sadece 9), bullpen'den bazı isimleri takaslarsın ve bu sana 5-6 galibiyete mal olduğu anda division liderliği gider. Bu durumu yaşamayan takım neredeyse yoktur.
Bir takım bu durumun dışında kalmayı tarihi boyunca bir çok dönem başardı. Atlanta Braves. Tarih öncesi bir takım aslında, 1870'de kurulmuş olmasından anlaşılabilir, fakat ben 1990'lardaki hanedanlıklarını örnek vermek istiyorum. 1990'ların başında drafttan seçtikleri ve kendilerinin yetiştirdikleri iki atıcı Tom Glavine ve John Smoltz ile başarıya ulaşmışlardı. 1991'de arka arkaya alacakları 14 division liderliğinin (ki rekordur) ilkini elde etmiş, World Series'e kadar çıkmış, fakat o dönemin efsane takımlarından Minnesota Twins'e kaybetmişlerdi. 1992'de bir kez daha World Series gören takım bu kez de Toronto Blue Jays'e kaybetmişti. 1991-1992'de benzer bir durum da NFL'de yaşanıyordu, Buffalo Bills arka arkaya 2 Super Bowl kaybetmişti. Braves yönetimi aynı durumu yaşamamak için harekete geçti ve Chicago Cubs'un Cy Young ödüllü atıcısı Greg Maddux'u takıma kattı. Normal sezonda Braves 104 galibiyet ile bu durumun ekmeğini yedi, postseason'da ise ekmeği Philadelphia Phillies yedi. Maddux'un takıma katılması sorunları çözmediği gibi Braves World Series'in dışında dahi kalmıştı.
Her neyse, çok uzatmayalım. Braves "genç vurucuları atıcıları toplayalım 2-3 World Series kovalayalım yeter" demek yerine ayağı yere basan bir kadro kurmayı tercih ederek 14 sene başarıdan başarıya koştu. Arka arkaya 14 division şampiyonluğu ve 14 postseason rekorları halen kırılamadı. Şampiyonluk sadece 1995'te gelmiş olsa bile bu istikrar en az Yankees'in 4 kez şampiyon olduğu 1996-2003 dönemi kadar değerlidir benim gözümde. Her hanedanlığın bitişinde olduğu gibi Braves'in de bir tökezleme dönemi oldu, fakat bu tökezlemeyi 10 sene gibi MLB için kısa bir zaman diliminde çözmeyi başardılar. Drafttan iyi seçimler, kadroya iyi eklemeler ve oyuncuların gelişimine sağlam katkılarda bulunmak gibi adımları sonucu Braves 22 sene sonra bir kez daha World Series takımı olmayı başardı. Kendilerini tebrik ediyoruz. Astros-Braves serisine dair yorumlarımı da yazacağım.
Glavine, Smoltz, Maddux. 3 "hall of fame" atıcı başarının anahtarı oldu Braves için.
Şimdi gelelim yazımızın asıl konusuna, yani "uzay takımı" Dodgers'a. Dodgers'a uzay takımı diyorum çünkü kadroları bana kalırsa her açıdan mükemmeli yakalamış durumda. Geçtiğimiz sene 60 maçta 43 galibiyet gibi inanılmaz bir istatistik yakaladılar. Son 4 senede 3. kez World Series'e yükselmelerinin ardından bu kez şeytanın bacağını kırdılar ve şampiyonluğa ulaştılar. Bu Dodgers'ın 1988'den bu yana ilk şampiyonluğuydu, daha da iyisi Lakers'ın 10 senelik şampiyonluk hasretini dindirdiği sene gelen bir şampiyonluktu. Peki bu "uzay takımı" 2021'e nasıl taşınmıştı?
Öncelikle atıcılara bakalım. MVP olan nadir atıcılardan, efsaneleri Clayton Kershaw halen gayet iyi. Sene başında Cy Young sahibi Trevor Bauer'i aldılar. Kendi yetiştirdikleri, çağımızın Glavine-Smoltz ikilisi olabilecek Walker Buehler-Julio Urias ikilisi var. Bir de üstüne all-star arasından sonra Nationals'tan Max Scherzer'i getirdiler. Kusursuz bir starting pitcher kadrosu. Kenley Jansen halen maç kapatma ustası. Yedek atıcılara gelirsek, onlar da maçın kritik noktalarında üstlerine düşeni yapabilecek seviyedeler.
Vurucuları zaten konuşmaya gerek yok. Mookie Betts, Cody Bellinger, Corey Seager, Max Muncy, AJ Pollock, hatta benchten gelen ve 41 yaşında dahi katkı verebilen, 2000'lerin efsanesi Albert Pujols. Konuşulması gereken asıl konu sakatlıklar. Mookie Betts bu sene sakatlıklardan ötürü çok maç kaçırmış olabilir fakat halen MVP düzeyinde. Diğer MVP'leri Cody Bellinger daha da çok maç kaçırdı, maç kaçırmasının da ötesinde bu sene hiç iyi değildi, ama bir şampiyonun yüreğini hafife almayın derler. Bellinger sihrini özellikle postseason'da zaman zaman gösterdi, seneye güzel bir geri dönüş yapabilir. Ve son olarak WS MVP'si, Corey Seager... evet o da Bellinger kadar maç kaçırdı.
Şimdi gelelim yazımızın asıl konusuna, yani "uzay takımı" Dodgers'a. Dodgers'a uzay takımı diyorum çünkü kadroları bana kalırsa her açıdan mükemmeli yakalamış durumda. Geçtiğimiz sene 60 maçta 43 galibiyet gibi inanılmaz bir istatistik yakaladılar. Son 4 senede 3. kez World Series'e yükselmelerinin ardından bu kez şeytanın bacağını kırdılar ve şampiyonluğa ulaştılar. Bu Dodgers'ın 1988'den bu yana ilk şampiyonluğuydu, daha da iyisi Lakers'ın 10 senelik şampiyonluk hasretini dindirdiği sene gelen bir şampiyonluktu. Peki bu "uzay takımı" 2021'e nasıl taşınmıştı?
Öncelikle atıcılara bakalım. MVP olan nadir atıcılardan, efsaneleri Clayton Kershaw halen gayet iyi. Sene başında Cy Young sahibi Trevor Bauer'i aldılar. Kendi yetiştirdikleri, çağımızın Glavine-Smoltz ikilisi olabilecek Walker Buehler-Julio Urias ikilisi var. Bir de üstüne all-star arasından sonra Nationals'tan Max Scherzer'i getirdiler. Kusursuz bir starting pitcher kadrosu. Kenley Jansen halen maç kapatma ustası. Yedek atıcılara gelirsek, onlar da maçın kritik noktalarında üstlerine düşeni yapabilecek seviyedeler.
Vurucuları zaten konuşmaya gerek yok. Mookie Betts, Cody Bellinger, Corey Seager, Max Muncy, AJ Pollock, hatta benchten gelen ve 41 yaşında dahi katkı verebilen, 2000'lerin efsanesi Albert Pujols. Konuşulması gereken asıl konu sakatlıklar. Mookie Betts bu sene sakatlıklardan ötürü çok maç kaçırmış olabilir fakat halen MVP düzeyinde. Diğer MVP'leri Cody Bellinger daha da çok maç kaçırdı, maç kaçırmasının da ötesinde bu sene hiç iyi değildi, ama bir şampiyonun yüreğini hafife almayın derler. Bellinger sihrini özellikle postseason'da zaman zaman gösterdi, seneye güzel bir geri dönüş yapabilir. Ve son olarak WS MVP'si, Corey Seager... evet o da Bellinger kadar maç kaçırdı.
Dodgers'ın 32 senelik şampiyonluk hasretini bitiren kadro. Pandemi sezonunun şampiyonları.
Bu durum Dodgers'ı ne kadar etkiledi diye soracak olursak cevap büyük bir sıfır olur. Bu duruma en büyük katkısı olan isim olarak ise Trea Turner'ı göstermek istiyorum. Nationals'tan (bunlar da kadroyu nasıl bir dağıttılarsa her yazıda mutlaka bir takıma iki üç oyuncu yollamış oluyorlar) Scherzer ile birlikte aldıkları Turner ligin en yüzdeli vurucularından birisi, ilk kaleye güvenli bir şekilde ulaşmak istiyorsanız önden yollayacağınız bir isim, ki zaten "batting title" kazandı bu sene (batting title nedir, o sezon en yüksek yüzdeyle vuran vurucunun aldığı bir unvan. Batting percentage ise NBA'deki "field goal percentage" ile aynı aslında).
Sezona yavaş başlayan ve sezonun sürpriz takımı San Francisco Giants'a karşı geride kalan LA Dodgers, Turner ve Scherzer eklemesinden sonra toparlandı. Son 2 ay sürekli Giants'ın 1 veya 2 galibiyet gerisindeydi. Buna rağmen temposunu hiç düşürmeyen Giants'a nefesleri yetmedi ve Giants 107 galibiyet ile division'ı kazandı. Dodgers NL Central'den wild card kazanan St. Louis Cardinals ile karşılaşmak durumunda kaldı. St. Louis Cardinals üstüne yazılması gereken bir takım, o yüzden kısa kesiyorum. Maç sonlarını en iyi oynayan isimlerden Chris Taylor'un 9. inning'deki home run'ı ile wild card maçını 3-1 kazandı Dodgers.
Böylece ikinci beyzbol yazımın da sonuna geldik. Benim için güzel bir haftasonu oldu. En kısa sürede Astros-Braves serisi tahminlerim ile karşınızda olacağım. O zamana dek hoşçakalın :)
Sezona yavaş başlayan ve sezonun sürpriz takımı San Francisco Giants'a karşı geride kalan LA Dodgers, Turner ve Scherzer eklemesinden sonra toparlandı. Son 2 ay sürekli Giants'ın 1 veya 2 galibiyet gerisindeydi. Buna rağmen temposunu hiç düşürmeyen Giants'a nefesleri yetmedi ve Giants 107 galibiyet ile division'ı kazandı. Dodgers NL Central'den wild card kazanan St. Louis Cardinals ile karşılaşmak durumunda kaldı. St. Louis Cardinals üstüne yazılması gereken bir takım, o yüzden kısa kesiyorum. Maç sonlarını en iyi oynayan isimlerden Chris Taylor'un 9. inning'deki home run'ı ile wild card maçını 3-1 kazandı Dodgers.
2019'da şampiyon Nationals kadrosunun mihenk taşlarından olan bu iki isim aynı başarıyı Dodgers'ta hiç olmazsa bu sene yakalayamadılar.
Rakip bu kez Giants olacaktı. Önce New York'ta, sonrasında da California'da aynı eyaleti paylaşan iki köklü takım tarihlerinde ilk kez postseason'da karşı karşıya geleceklerdi. Dodgers, Giants'tan division'ın intikamını alma niyetindeydi. Bu intikamda en büyük pay kime ait olacaktı? Elbette atıcılara. Giants hücumunun önünü kesmek zor bir işti, fakat atıcıların gayretleri ile hücum yavaşlatılabilir ve bu sırada Dodgers avantajı yakalayıp galibiyeti koparabilirdi. Aynı şey Giants için de geçerliydi. Bu noktada yedek atıcılardan alınacak verim önemli bir faktör olacaktı. Bu alanda da öne çıkan takım Dodgers oldu. Özellikle 2. maçta olmak üzere, Dodgers kazandığı maçlarda 5-6-7. inninglerde sayı kaydetmeyi başardı. Maç ortasında Dodgers atıcılarının bir nebze bile olsa fark yaratması Dodgers'a nefes aldırıyordu. Sonuç itibariyle, Dodgers seriyi 3-2 kazandı ve bir kez daha NLCS'e yükseldi. Rakip geçtiğimiz sene olduğu gibi yine Atlanta Braves idi.
Kalanını da tarih yazdı. Dodgers bu güçlü kadroya rağmen Braves engelini geçemedi ve seriyi 4-2 kaybetti. Peki tarihinin belki de en güçlü kadrosuna sahip olan Dodgers neden Braves'e kaybetti? Bu cevaptan sıkıldınız biliyorum ama cevap yine atıcılar yine atıcılar. Dodgers hücumu elinden geleni yaptı aslında. Trea Turner vurdu, Betts kale çaldı, Chris Taylor takımı home run'dan mahrum bırakmadı. Ama bu kez de atıcılar işini iyi yapamadı. Urias ve Buehler kaybedilen dört maçın ikisinde direkt momentumu tersine çeviren isimler oldular. Scherzer sakatlığı nedeniyle çok kısıtlı katkı verdi. Serilerin kaderini değiştiren isimler ortada olmayınca, Braves hücumunda da Eddie Rosario gibi normalde tavanı belli olan bir oyuncu coşup 14 vuruş yapınca Dodgers LA'e erkenden dönmüş oldu.
Geçtiğimiz seneyi şampiyon tamamlayan LA takımları bu sene yine aynı kaderi yaşadılar. İki takım da şampiyonluklarını koruyamadılar. Güçlendirdikleri kadroları sakatlıklardan etkilendi. İki takımın da üzerinde büyük baskı olacak. Dodgers bu baskıyı kaldırabilecek mi hep birlikte göreceğiz.
Kalanını da tarih yazdı. Dodgers bu güçlü kadroya rağmen Braves engelini geçemedi ve seriyi 4-2 kaybetti. Peki tarihinin belki de en güçlü kadrosuna sahip olan Dodgers neden Braves'e kaybetti? Bu cevaptan sıkıldınız biliyorum ama cevap yine atıcılar yine atıcılar. Dodgers hücumu elinden geleni yaptı aslında. Trea Turner vurdu, Betts kale çaldı, Chris Taylor takımı home run'dan mahrum bırakmadı. Ama bu kez de atıcılar işini iyi yapamadı. Urias ve Buehler kaybedilen dört maçın ikisinde direkt momentumu tersine çeviren isimler oldular. Scherzer sakatlığı nedeniyle çok kısıtlı katkı verdi. Serilerin kaderini değiştiren isimler ortada olmayınca, Braves hücumunda da Eddie Rosario gibi normalde tavanı belli olan bir oyuncu coşup 14 vuruş yapınca Dodgers LA'e erkenden dönmüş oldu.
Geçtiğimiz seneyi şampiyon tamamlayan LA takımları bu sene yine aynı kaderi yaşadılar. İki takım da şampiyonluklarını koruyamadılar. Güçlendirdikleri kadroları sakatlıklardan etkilendi. İki takımın da üzerinde büyük baskı olacak. Dodgers bu baskıyı kaldırabilecek mi hep birlikte göreceğiz.
Başarılı bir vuruşta Dodgers "catcher'ına" düşen tek şey bakmak oluyor.
Böylece ikinci beyzbol yazımın da sonuna geldik. Benim için güzel bir haftasonu oldu. En kısa sürede Astros-Braves serisi tahminlerim ile karşınızda olacağım. O zamana dek hoşçakalın :)
Yorumlar
Yorum Gönder